Το ψωμί όμως κράτησε σταθερά την θέση του στην κουζίνα μου. Καλώς ή κακώς είμαι αντίθετη στο να πετάω φαγητό. Προσπαθώ πάντα οι ποσότητες που μαγειρεύω να είναι μετρημένες και ότι περισεύει να το μεταμορφώνω σε νέο πιάτο. Όταν λοιπόν βρέθηκα πολλάκις με μπαγιάτικο ψωμί, κάποιες φορές σκληρό σαν πέτρα, και δεν μπορούσα να φτιάξω ξανά κεφτεδάκια έπρεπε να βρώ μία πιο καλή λύση.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να φτιάξω φρυγανιές, που κρατάνε πολύ και τρώγονται ευχάριστα και για πρωινό. Θέλουν όμως ψήσιμο στον “αέρα” και το μικρό φουρνάκι που είχα τότε δεν είχε… Έτσι ξεκίνησα κι εγώ να ψήνω φέτες φωμιού με λάδι και πασπαλισμένες με ρίγανη στο γκριλ και τις απολάμβανα κυρίως στο βραδυνό. Λίγο καιρό αργότερα όταν βρισκόμασταν με φίλους για ρακές αρχίσαμε να ψάχνουμε για μεζέδάκια. Το πιο σύνηθες μενού είχε: Ρακί (προφανώς!), ψωμί, ελιές και γιαούρτι. Κι έτσι κάπως γεννήθηκαν τα κρουτόν. Κομμένες φέτες ψωμιού ψημένες με λάδι και ρίγανη.
Αν και από τότε το μενού άλλαξε πολλές φορές και η κουζίνα μου αναβαθμίστηκε τα κρουτόν δεν λείπουν ποτέ.